سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده "است و در این راستا "قصیده "

.در ستایش میرمیران"بـــاد فــرخــنــده عــیــد و فــصــل بــهــار/بــر تــو و شــاهـزاده هــای کــبــار"

" را در ادامه می خوانید: روحش شاد

در ستایش میرمیران

بـــاد فــرخــنــده عــیــد و فــصــل بــهــار	بــر تــو و شــاهـزاده هــای کــبــار
مــیــر مــیــران کــه روی خــرم تـــســت	عـــیـــد احـــرار و قـــبـــلـــه ابـــرار
بـــر یــمــیــن و یــســـار تـــو چـــو رونــد	آن دو شـــهــزاده فـــلــک مــقــدار
الــه الــه چـــه رشـــکـــهــا کـــه بـــرنــد	بـر هـم وقـدر هـم یـمـیـن و یـسـار
ای تـــرا آســـمـــان جـــنــیــبـــت کـــش	وی تـــرا آفــتـــاب غـــاشـــیــه دار
کــوه را هــمــچـــو بـــرق ســـرعــت داد	هـر کــجــا عــزم تــو نــمــود گــذار
بــرق را هـمـچــو کـوه سـاکـن سـاخــت	هـر کـجــا حــلـم تــو گـرفــت قـرار
مــــور بــــا حــــفــــظ تــــو بــــرون آیــــد	از تــــه پــــای پــــیــــل بـــــی آزار
خــصــم بـــیــهــوده گــردگــو مــی کــرد	گـــرد بــــازار نـــکـــبــــت و ادبــــار
نــه مــتـــاعــی ســت دولــت و اقــبـــال	کــه فــروشـــنــد بـــر ســـر بـــازار
بــــاز بــــر نـــســــر طــــایـــر انـــدازنـــد	بـــازداران تـــو ، بـــه روز شـــکـــار
بــر فـلـک نـســر طــایـر ایـمـن نـیـســت	کبک خود چیست و بر سر کهسار
گــر بـــه دیــوار بـــر کــشــد بـــه مــثــل	نقـش خـصـم تـو کـلک نقـش نگـار
تـــن رود ســرنــگــون کــه کــوتـــه چــاه	سـر رود مـضـطـرب کـه کـو سـردار
بــد سـگـالـت کـه مـرد وخــاکـش خــورد	بــلـکــه از خــاک او نـمـانـد غــبــار
لــحــدش دیـدمــی بــه خــواب کــه بــود	هـمـچــو ســوراخ مـار تــیـره و تــار
پــــیـــکـــری انـــدر او ز دود جــــحـــیـــم	پـای تـا سـر سـیاه گشتـه چـو قار
دل پــــر زنـــگ کــــیـــنـــه گـــر ســــوده	مـانـده یـک کـف ســیـاهـی زنـگـار
چــشـم در چــشـمـخــانـه خــاک شــده	مانده یک مشـت نشتـر و مسـمار
قـــدرتــــت چــــون زبــــون نـــواز شـــده	صـولـتـت چـون رود بـه دفـع مـضـار
عـــجـــز بـــگـــریــزد از جـــبـــلـــت مــور	زهــر بــگــریـزد از طــبــیـعــت مــار
در کـــــف اســـــتـــــقـــــامــــت رایــــت	جــز خــط راســت نـایـد از پــر گــار
آب حـــزمـــت گـــرش بــــه روی زنـــنـــد	جـــهـــد از خـــواب صـــورت دیـــوار
داورا دادگــــــســــــتــــــرا شــــــاهــــــا	ای جـهـان را بـه ذاتـت اسـتـظـهـار
واجــب الــعــرض خــود بــه خــدمـت تــو	گــر اجـــازت بـــود کــنــم اظـــهــار
بــه خــدایــی کــه لــطــف او بـــخــشــد	سـد گـنـه را بــه نـیـم اسـتــغـفـار
از خــطــایــی چــو کــفــر ســجــده بــت	بـــگــذرد عــفــو او بــه یــک اقــرار
رقــــمـــی پــــیـــش طــــاق وحــــدت او	لــیــس فـــی الــدار غـــیــره دیــار
آنــکــه نــســبـــت بـــه بـــی نــیــازی او	هست یکسان چـه یار و چـه اغیار
وانکـه مـحـتـاج اوسـت هر کـس هسـت	خــواه بــدکــار و خــواه نـیـکــوکــار
آن کـــس اول ز چـــشـــم تـــو فـــکــنــد	هر کـرا پـیش خـلـق خـواهـد خـوار
وانـــکـــه آخـــر کـــنـــد غـــلـــام تـــواش	هـــر کــــرا آفــــریـــد دولـــتــــیـــار
کـــه بـــه دارالـــعـــبــــاده تـــکـــلـــیـــف	مـدتـی قـبــل از آن کـه یـابــم بــار
دم ازیـــن خــــانـــدان زدم چــــون کــــرد	اقـتــضــای طــبــیـعــتــم مـخــتــار
ایـن کـشـش ذاتــی اســت و هـر ذاتــی	هــســت تــا هـســت ذات را آثــار
در مـــیـــان عــــقـــیـــده مـــن و غـــیـــر	هـســت شـاهـا تــفـاوت بــسـیـار
مــن نــمــی خــواهـم از تــو غــیـر از تــو	او نـمـی خـواهـد از تــو جــز دیـنـار
هـمـت هـر کـس از تـو چـیـزی خـواسـت	غــیـر دیـنـار جــســت و مــا دیـدار
مــــن ســــگ ایــــن درم اگــــر دگــــران	خـــادم ایــن درنــد وخــدمــتـــکــار
بـــه خــدا کــز پــی گــدایــی نــیــســت	ایـنـکـه مـدح تـو مـی کـنـم تــکـرار
از در مـــــــدح و زیـــــــور نـــــــامــــــــت	مــی دهـم زیـب و زیـنـت اشــعــار
چــون بــگــویــم گــدا نــیـم ، هــســتــم	شـاعـران را گـدایـی اسـت شـعـار
هـــنـــر مـــن گـــدایـــی اســــت و مـــرا	از گــدایـی چــگـونـه بــاشــد عــار
خــاصــه زیـنــســان گــدایـیـی کــه گــدا	زان شـود صـاحــب ضـیـاع و عـقـار
از چــه کـس از کـسـی کـه گـویـد چــرخ	کـه مـرا هم گـدای خـویش شـمـار
آنــقــدر گــویــم ای کــه دســت و دلــت	مایه بـخـش معـادن اسـت و بـحـار
کـــه گــدای تـــوام نــه از هــمــه کـــس	هـمـه کـس دانـد از صـغـار و کـبــار
فــرقــه خــود پــســنـد کـس مـپــســنـد	همـگـی عـجـب و جـملـگـی پـندار
از پــــی جــــر و اخـــذ ســـر تــــا پــــای	همه دست و زبـان چو بـید و چـنار
آنـــچــــنـــان فــــرقـــه زیـــاده طــــلـــب	کـه طـلـب مـی کـننـد پـنـج از چـار
چــه عـجــب گـر ز بــیـم طـامـعـه شــان	کـور بــنـهـد عـصــا و کـل دســتــار
گـــر ز ابــــرامـــشـــان ســـخــــن رانـــد	قـــابـــض روح بـــر ســـر بـــیــمــار
خــوش بــمــیـرنـد خــســتــگــان آســان	نـدهـد هیچ خـسـتـه جـان دشـوار
شـــکـــرلـــلـــه کـــزیـــن گـــروه نـــیـــم	مـن و شــکــر و زبــان شــکـر گـزار
شـــکـــر کــز نــقـــد کــنــز لــایــفـــنــی	هـمـتــم پــر نـمـود جــیـب و کـنـار
وحشی این شکر و این شکایت چیست	تـا کی و چـند طـی کـن این تـومار
در دعــــــــای دوام دولــــــــت شــــــــاه	دســت عــجــز و کــف نــیــاز بــرآر
تــا جــهــان را بــهـار و عــیـدی هـســت	در جـهـان بـاشـی ای جـهـان وقـار
کـه جــهـان از رخ خــجــســتــه تــســت	خـرم و خوش چـو عید و فصل بـهار